«رواندرمانی تحلیلی روابط ابژه» یکی از شاخه‌های رواندرمانی تحلیلی بلندمدت است. جلسات در این شاخۀ رواندرمانی به‌طور منظم و با ساختار مشخصی هر هفته یک یا دو بار به مدت ۴۵ تا ۵۰ دقیقه برگزار می‌شود.
رواندرمانی روابط ابژه بر روابط فرد با دیگران تأکید دارد و به تحلیل آن می‌پردازد. براساس این رویکرد همان‌طور که فرد در روابط با دیگری دچار آسیب و بیماری می‌شود، با قرارگرفتن در رابطۀ درمانی ایمن، ترمیم و درمان می‌شود.
یکی از اهداف مهم این درمان، تغییر الگوهای عادت‌گونۀ آسیب‌زایی است که اغلب خارج از آگاهی هستند. این الگوها در رابطۀ درمانی مراجع و درمانگر شناخته و بررسی می‌شوند.
رواندرمانی تحلیلی بر دو اصل مهم استوار است؛ آشکارشدن انگیزه‌ها و الگوهای ناهشیار فرد و نیز حمایت مستقیم از کارکردهای فرد در متن ارتباطش با درمانگر.
درک درست و دقیق مراجع و بازتاب احساساتی که مراجع در درمانگر ایجاد می‌کند بخش بارزی از رواندرمانی تحلیلی را تشکیل می‌دهد.
«ابژه» یا موضوع در نظریۀ روابط ابژه به موضوع عشق اولیه اشاره دارد.
مهم‌ترین افرادی که کودک در سال‌های ابتدایی زندگی با آن‌ها در ارتباط است، مانند مادر، پدر، مراقب اولیه و یا بخشی از یک فرد، مانند پستان مادر، ابژه فرد را تشکیل می‌دهد.
احساسات و عواطفی که کودک همراه با ارضای نیازهای اولیه در ارتباط با ابژه تجربه می‌کند باعث درونی‌شدن ابژه و به‌وجودآمدن اولین تصویر فرد از خودش می‌شود که این موضوع مهم‌ترین و اولین الگوی دلبستگی فرد را تشکیل می‌دهد.
در درمان روابط ابژه به تحلیل الگوی ارتباطی ابژۀ درونی‌شده و چگونگی تجربۀ فرد از موضوع می‌پردازیم. درمانگر در این روش به‌نوعی در جایگاه ابژه قرار می‌گیرد و روابط درونی‌شدۀ فرد با ابژه، توسط درمانگر بازسازی و تحلیل می‌شود.
